Impresjoniści w Prywatnych Kolekcjach w Rzymie

Prywatny dom w Rzymie stał się najnowszą wizytówką wystaw dzieł sztuki, w której obecnie znajduje się wspaniały pokaz impresjonistów. Palazzo D’Aste Bonaparte o powierzchni 3000 metrów kwadratowych, zbudowany w 1600 roku i ukończony w 1677 roku, został niedawno otwarty dla publiczności i jest najlepiej strzeżoną tajemnicą w świecie sztuki. „Impressionisti Segreti” (lub „Tajni impresjoniści”) to tytuł nadany temu przełomowemu wydarzeniu, ponieważ wszystkie obrazy pochodzą z prywatnych kolekcji i są prezentowane publicznie po raz pierwszy.

„Impressionisti Segreti” to rzadka okazja do obejrzenia ponad 50 obrazów najwyższej jakości autorstwa Moneta, Sisleya, Renoira, Signaca, Pissarro, Morisota, Gauguina i innych. Wystawa otwarta jest od 6 października 2019 r. do 8 marca 2020 r. Jeśli możesz odwiedzić Rzym, zaplanuj z wyprzedzeniem i zarezerwuj trochę czasu na to wyjątkowe doświadczenie.

Wskazówka od Art Lovers: Kup bilety z wyprzedzeniem, aby uniknąć czekania w kolejce przez wiele godzin.

Impresjoniści wśród kobiet

Nie jest tajemnicą, że kobiety potrafią malować tak samo jak mężczyźni, gdy mają równe szanse. Jest coś świeżego w plakatach w całej włoskiej stolicy z obrazem Francuzki Berthe Morisot reklamującym wystawę „Tajni impresjoniści”. Być może jest to najlepszy możliwy wybór, ponieważ Palazzo Bonaparte nosi imię potężnej kobiety, Letizii Ramolino — matki Napoleona Bonaparte, która mieszkała w pałacu w latach 1815–1836.

Utalentowaną Evę Gonzalès reprezentuje na tej wystawie „Indolencja”, portret kobiety pochłoniętej prywatnymi zadumami — młodsza siostra Evy, Jeanne, pozowała do obrazu. Gonzalès, uczennica i przyjaciółka Édouarda Maneta, często wykorzystywała członków rodziny, zwłaszcza męża i siostrę, jako modeli w swojej pracy. „Indolencja” została pochwalona przez Émile Zola za „orzeźwiającą świeżość” młodej kobiety, którą opisał jako „Madonnę zstępującą z witrażu”. Gonzalès po raz pierwszy zaprezentowała swoje prace w Salonie 1872, ale podobnie jak Manet, nigdy nie wystawiała się na wystawach impresjonistów w Paryżu. Dziś może być uważana za część tej grupy ze względu na swój styl malarski.

• 

• 

U góry po lewej: „Indolencja” Evy Gonzalès
U góry po prawej: „Przed lustrem” Berthe Morisot
U dołu: „Młoda dziewczyna z lalką” Berthe Morisot

Obrazy Berthe Morisot pojawiły się po raz pierwszy w Salon de Paris w 1864 roku, kiedy miała 23 lata. Morisot nadal wystawiała regularnie w oficjalnym Salonie, dopóki nie zdecydowała się pokazać 9 dzieł swojej sztuki na pierwszej wystawie impresjonistów (1874) i 17 prac na drugiej wystawie impresjonistów (1876). W rzeczywistości obrazy, pastele i akwarele Morisot pojawiły się na wszystkich z wyjątkiem jednej, w 1879 r., po narodzinach jej córki. Co ciekawe, podczas czwartej wystawy impresjonistów z 1879 r. brakowało znanych nazwisk, takich jak Renoir, Sisley, Cezanne i Morisot. Po raz pierwszy natomiast pojawiły się nowe talenty, w tym Paul Gauguin i Federico Zandomeneghi.

Impresjoniści inspirowani przez kobiety

Spośród 56 artystów, którzy wzięli udział w 8 wystawach impresjonistycznych w Paryżu, tylko trzech było obcokrajowcami: Mary Cassatt z USA oraz Włosi Federico Zandomeneghi i Giuseppe De Nittis. Prace Zandomeneghi były często inspirowane młodymi kobietami i osadzone w umiejętnie skomponowanych scenach. „On the Couch” (“Na kanapie”) Zandomeneghi to jedna z najbardziej oszałamiająco pięknych kompozycji w Rzymie. Kobiety widoczne w “Na kanapie” przypominają młode damy, które Cassatt malowała w pracach takich jak „Loża”. Zandomeneghi jednak wolał inne rozwiązania niż tradycyjny widok Cassatt z przodu.

„Młode dziewczyny nad morzem” Renoira przedstawiają ulubiony temat impresjonistów: dwie młode kobiety leżące na trawie, podziwiające krajobraz. Kobieca perspektywa jest także tematem „Wnętrze, kobieta przy oknie” Gustave’a Caillebotte, w którym kobieta stoi przy oknie, tęskniąc i wpatrując się w zamknięty dla niej świat zewnętrzny. W „Portrecie skrzypaczki Irmy Sèthe” Théo van Rysselberghe pokazuje dwie kobiety, osiemnastoletnią skrzypaczkę i tajemniczego słuchacza ukrytego za ścianą.

• 

• 

Postimpresjoniści

Postimpresjonizm definiuje głównie francuski ruch artystyczny, który rozwinął się od ostatniej Wystawy impresjonistycznej w 1886 r. Do narodzin Fauvismu w 1905 r. Postimpresjonizm powstał jako reakcja na skupienie impresjonistów na naturalistycznym przedstawieniu światła i koloru. Chociaż postimpresjoniści również preferowali tematykę z życia, byli bardziej skłonni do zniekształcania formy w celu uzyskania wyrazistego efektu i używania odważniejszych, mniej naturalnych kolorów. Widać to wyraźnie w Rzymie w „Bretońskim rybaku” Paula Gauguina oraz w doskonałych pracach pointylistycznych autorstwa neoimpresjonistów Henri-Edmonda Crossa i Paula Signaca.

• 

• 

Po lewej: „Bretoński rybak” Paula Gauguina
Po prawej: „Krajobraz z kozami” Henri-Edmonda Crossa

Główni podejrzani — Pissarro, Renoir, Monet

Na szczęście malarze, których uważamy za liderów ruchu impresjonistycznego, są pięknie reprezentowani wśród obrazów z prywatnych kolekcji sztuki, które można zobaczyć na pokazie „Tajnych impresjonistów” w Rzymie. Camille Pissarro, po ukończeniu „letnich obrazów” w Éragnym i dążeniu do „zmiany przedmiotów”, udał się do Varengeville-sur-Mer (wioski na zachód od Dieppe) we wrześniu 1899 r. Ustawiając sztalugę w sadzie otoczonym wysokimi drzewami, Pissarro namalował rezydencję widzianą przez zasłonę z buków, gdzie liście przybierające czerwonawy odcień ogłaszają nadejście jesieni.

Przez całą karierę Pierre-Auguste Renoir wielokrotnie wracałna nabrzeże w Bougival, niecałe 3 km od domu matki w Louveciennes. Malował młode kobiety i tańce, a wraz z Monetem eksperymentował, przechwytując sceny odbite w wodzie w pobliżu La Grenouillere. W marcu 1888 r. Renoir odwiedził ponownie brzeg Sekwany, aby namalować „Bougival”. Powrócił do motywu pływania łodzią jako spokojnej rozrywki. Wykorzystując kontrast gęstych cieni z liści na pierwszym planie, podkreślił ożywcze światło wiosny padające na łodzie w oddali.

Wyspa Pokrzyw znajduje się w Giverny, w pobliżu zbiegu rzek Epte i Sekwany. Claude Monet kupił ten pas ziemi znany jako Île aux Orties i użył go do cumowania swoich łodzi. W swoim obrazie z 1897 r. Monet próbował odtworzyć na płótnie atmosferę listowia widzianego przez mgłę, a także delikatny blask odbicia na wodzie.

Rozkosz w Rzymie, Więcej Moneta

Oczywiście ruch impresjonistyczny byłby znacznie mniej znaczący, gdyby nie otwarty udział Claude’a Moneta (1840–1926) i jego rozwój jako artysty przez całe swoje życie.

W trakcie swojej kariery Monet nieustannie badał spontaniczne odwzorowanie chwilowego postrzegania przyrody jako gry światła i koloru. Monet tworzył ogrody, gdziekolwiek mieszkał. W „Tajnych impresjonistach” widzimy widok z ogrodu domu Moneta w Vétheuil w „Sekwanie w Lavacourt” oraz z domu, który wynajmował w Argenteuil w „Sadzie”. Jego cel uchwycenia efektów światła i atmosfery na morzu zabrał go do Antibes na południu Francji i do Pourville w Normandii na północy.

Alfred Sisley — Prawdziwy Impresjonista

Alfred Sisley, bardziej niż jakikolwiek inny malarz impresjonistyczny, pozostał wierny przez całe swoje życie zawodowe malarstwu krajobrazowemu. W „Brzeg Sekwany w Argenteuil” kompozycja Sisleya łączy łagodny zakręt na drodze z zakolem rzeki, aby wzmocnić efekt perspektywy, zapraszając widza do znajomego momentu, w którym postać na brzegu obserwuje przepływającą żaglówkę. W 1872 roku Sisley pracował u boku Moneta w Argenteuil, obaj byli zafascynowani tym jak światło i cień nieustannie wpływały na wygląd natury. W latach 80. XIX wieku presja finansowa zmusiła Sisleya do opuszczenia Paryża, prowadząc go do wioski Moret-sur-Loing niedaleko Fontainebleau. Sisley postanowił ustawić linię horyzontu bardzo nisko na wielu swoich obrazach, aby badać i renderować różne formacje chmur – pasmując niebo błękitem i bielą, aby delikatnie wzmocnić głębię perspektywy.

Gustav Caillebotte — Czarny koń impresjonizmu

Gustave Caillebotte urodził się w zamożnej rodzinie w Paryżu w 1848 roku, natomiast zmarł w wieku 45 lat. Był patronem impresjonistów, a następnie członkiem, pokazując 8 swoich obrazów na drugiej wystawie impresjonistów w 1876 roku. W wielu pracach Caillebotte wykorzystuje wysoki punkt obserwacyjny, co przewija się na wystawie w Rzymie. „Droga w Neapolu” – z dobrze zdefiniowanymi cieniami przyciętymi jasnym światłem i przyciągającą wzrok perspektywą – pokazuje, że styl Caillebotte miał cechy zarówno szkoły realizmu, jak i impresjonizmu.

• 

• 

Po lewej: „Równina Gennevilliers ze wzgórz Argenteuil” Caillebotte
Po prawej: „Ogród kuchenny, Yerres” Caillebotte

Wiejska rezydencja w Yerres, należąca do jego rodziny, jest częstym tematem we wczesnych obrazach Caillebotte. Jeden z nich, „Ogród kuchenny, Yerres” reprezentował Caillebotte na trzeciej wystawie impresjonistów w 1877 r.

Bogactwo Gustave’a Caillebotte’a pozwoliło mu malować bez presji konieczności sprzedawania swoich prac, ale także wspierać innych artystów, kupując ich dzieła i płacąc czynsz za studio Moneta. Caillebotte był mecenasem sztuki, pomagał finansować wystawy impresjonistów i przekonał państwo francuskie do zakupu „Olympii” Maneta. Zbudował wspaniałą kolekcję sztuki, którą przekazał rządowi francuskiemu stanowiąc początkowy trzon impresjonistycznej kolekcji Musée d’Orsay (która również zawiera 40 własnych obrazów Caillebotte).

Mamy nadzieję, że będziesz miał szansę zobaczyć „Impressionisti Segreti”, przed 8 marca 2020 r. w Palazzo Bonaparte w Rzymie. Pamiętaj by planować z wyprzedzeniem, aby obejrzeć pięknie odrestaurowane pokoje pełne niesamowitych dzieł sztuki!

Od teraz możesz nas znaleźć także na facebooku i innych mediach społecznościowych. Aby przejść do naszego profilu wystarczy kliknąć ikonkę w lewym dolnym roku strony. Czekamy na Ciebie!