Paryskie Portrety — Przegląd 4 Wystaw w Paryżu

Co inspiruje artystę do malowania? Czy jest to religia, czy też znajdują pomysły i twórczą energię w romansie, muzyce, tańcu lub czytanych książkach? Odpowiedź brzmi: „Tak, to wszystko inspiruje artystów do tworzenia”, jednocześnie są to podstawy czterech wystaw obecnie otwartych dla publiczności przez paryskie muzea.

Przedstawiają one motywacje i wybory dokonane przez Edgara Degas, Francisa Bacona, Henri de Toulouse-Lautrec i El Greco. Dwie z tych wystaw zostanie przeniesiona do USA w 2020 r. W tym artykule znajdują się odniesienia do Narodowej Galerii Sztuki W Waszyngtonie oraz do Art Institute of Chicago.

Świętowanie 350-lecia Paryskiej Opery

Edgar Degas nazwał Opéra de Paris „moim własnym pokojem”. Opera Paryska inspirowała artystów od czasu jej powstania jako Académie d’Opéra w 1669 roku przez Ludwika XIV. Wkrótce potem została przemianowana na Académie Royale de Musique, a dziś nazywa się Opéra national de Paris, choć po prostu znana jest jako „Opéra”.

Tematem ponad 50% malarskiego dorobku Degas są kobiety i opera. Dla Degas Opéra była małym, zamkniętym światem, pełnym możliwości eksperymentowania, w którym mógł badać piękno, trudność, precyzję i ból ludzkiego ruchu z wielu punktów widzenia. Jego obrazy eksplorowały paryskie studia tańca, foyer i boksy, a także muzyków orkiestrowych, tancerzy, śpiewaków i członków widowni. Po obejrzeniu tej wystawy uważamy, że zasadne jest umieszczenie Degas wśród wielkich malarzy światła. Potrafił doskonale uwiecznić ruch i jednocześnie uchwycił część kultury francuskiej pod koniec XIX wieku.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Edgar Degas w Paryżu & Waszyngtonie

„Degas at the Opéra” został zorganizowany wspólnie z Narodową Galerią Sztuki w Waszyngtonie, z dużym wkładem Bibliothéque nationale de France dla uczczenia trzysta pięćdziesiątej rocznicy Opery Paryskiej. Wystawa będzie prezentowana od 1 marca do 5 lipca 2020 r. w waszyngtońskiej Galerii Narodowej.

Dzięki irlandzkiemu dowcipowi Francisa Bacona nie można po prostu nazwać „brytyjskim” malarzem

Brytyjczycy mają sposób wywłaszczenia malarzy bez opowiadania całej historii. To prawda, że John Singer Sargent i James Whistler zmarli mieszkając w Londynie, ale prawdę mówiąc, Sargent urodził się we Florencji (oboje rodziców z USA), a Whistler z Lowell w stanie Massachusetts. Francis Bacon natomiast urodził się w Dublinie w 1909 r., a zmarł w Madrycie w 1992 r. Jego rodzina kilkakrotnie przenosiła się z Irlandii do Anglii, co doprowadziło do poczucia przesiedlenia Bacona. „Przemieszczenie” definiuje się jako zmianę położenia obiektu, co oznacza, że obiekt się poruszył lub został przesunięty ze swojej zwykłej lub właściwej pozycji. Bacon jest wymagającym artystą i jednym z największych malarzy portretów w sztuce współczesnej; na swoich obrazach swobodnie przemieszczał postacie, być może poruszy i Ciebie.

„Bacon: Books and Painting” to prezentacja obrazów, które wyprodukował w latach 1971–1992, zbadanych w odniesieniu do sześciu tekstów zaczerpniętych z książek znalezionych w osobistej bibliotece Bacona (obejmującej ponad 1000 tomów). „Wielcy poeci są niesamowitymi wyzwalaczami obrazów, ich słowa są dla mnie niezbędne, stymulują mnie, otwierają drzwi mojej wyobraźni” – powiedział kiedyś artysta. Według kuratora spektaklu Didiera Ottingera, sześć tekstów filozoficznych i literackich wybranych na tę wystawę pokazuje, że „autorzy literackiego panteonu Bacona przywołują wspólny poetycki wszechświat zakorzeniony w tragedii”.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Scena paryska oczami malarza

Chociaż prawdą jest, że ekscytacja Moulin-Rouge zdominowała zarówno życie, jak i sztukę Henri de Toulouse-Lautreca (1864–1901), tp był on kimś więcej niż kronikarzem życia paryskiego w dzielnicy Montmartre. Znakomity rysownik Lautrec dostał zlecenie od kabaretu Moulin-Rouge, w momencie otwarcia (1889), aby wyprodukować serię plakatów promujących tancerzy kabaretu i życie nocne. Chociaż praca graficzna zapewniła artyście stały dochód i doprowadziła do międzynarodowego uznania, nie była to jego główna motywacja. Henri urodził się w jednej z najbogatszych rodzin we Francji i dosyć wcześnie jego rodzina zdała sobie sprawę, że jego talent to rysowanie i malowanie. Wspierała jego edukację w zakresie sztuk wizualnych. Jego arystokratyczne dziedzictwo nie było błogosławieństwem: historia chowu wsobnego w rodzinie spowodowała wrodzone problemy zdrowotne. W wieku 14 lat Henri doznał złamań obu nóg, a jego nogi przestały rosnąć. Jako fizycznie dojrzały mężczyzna, Henri miał tors i górne partie ciała o normalnych proporcjach oraz anormalnie krótkie kończyny dolne, przez co większość swojego życia chodził za pomocą laski. Lautrec był wyśmiewany z powodu niskiego wzrostu, co doprowadziło go do nadużywania alkoholu. Zmarł w wieku 36 lat.

• 

• 

Left: Toulouse-Lautrec’s pastel drawing of his friend, Vincent van Gogh (1887).
Right: Portrait of Toulouse-Lautrec by Gustave Lucien Dennery (1883).

Toulouse-Lautrec jest uważany za jednego z największych postimpresjonistów, obok Cezanne’a, Gauguina i van Gogha. Urodzony w Albi w południowo-środkowej Francji, w wieku 18 lat Henri mieszkał w Montmartre, paryskim regionie znanym z artystycznego stylu życia będącego miejscem częstych odwiedzin filozofów, pisarzy, artystów. Znany jako ilustrator, grafik i malarz, Lautrec zanurzył się w kolorowym, teatralnym świecie Paryża. Tworzył eleganckie, realistyczne i prowokujące obrazy współczesnych, a czasem dekadenckich wydarzeń tamtej epoki. Lautrec regularnie współpracował z Salon des Indépendants (założonym przez Odilona Redona, Georgesa Seurata i Paula Signaca). Zapuszczał się także do domów publicznych i włączył do swojej twórczości obrazy klasy miejskiej. Nie mogąc znaleźć akceptacji w świecie swoich rodziców, Comte i Comtesse, ze względu na swój wygląd fizyczny, Lautrec wczuwał się w mniej szczęśliwe i preferowane prostytutki niż modelki. „Model jest zawsze wypchaną lalką” – powiedział – „ale te kobiety żyją… i wcale nie są zarozumiałe”. Henri Toulouse-Lautrec poczuł się akceptowany i doceniany przez kobiety w domach publicznych, które były inspiracją ponad 50 obrazów i setki szkiców: „Znalazłem dziewczyny w moim rozmiarze! Nigdzie indziej nie czuję się jakbym był w domu. ”

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Przełomowy moment El Greco na paryskiej scenie kulturalnej

El Greco wyprzedził swoje czasy i tylko on cieszy się kluczowym miejscem w historii sztuki zachodniej jako być może ostatni mistrz malarstwa późnego renesansu, który stał się zarazem pierwszym mistrzem złotego wieku sztuki w Europie. Urodzony w 1541 r. na Krecie (wówczas część Republiki Weneckiej) kształcił się w tradycji bizantyjskiej zanim przeniósł się do Wenecji i Rzymu. El Greco osiadł w Toledo w Hiszpanii, gdzie spędził ostatnie 37 lat swojego życia. El Greco wyraził kolor, światło i heroiczny dramat włoskiego renesansu w swój własny sposób. Ponownie odkryte w XVIII wieku przez Delacroix, Maneta i Cezanne’a, osiągnięcia El Greco zainspirowały Symbolistów: Picassa podczas jego Niebieskiego okresu, grupę Der Blaue Reiter i Jacksona Pollocka. Warto zauważyć, że wyjątkowy, wyrazisty styl El Greco otrzymał najwyższe uznanie na początku XX wieku, ale spotkał się ze zdziwieniem w trakcie jego życia.

• 

• 

Wystawa w Grand Palais jest pierwszym pokazem monograficznym El Greco we Francji i choć nie jest ogromny – zawiera 76 obrazów – posiada znakomite dzieła, które tworzą znakomite show!

• 

• 

• 

El Greco w Chicago w 2020

Prace z paryskiego pokazu będą wystawiane w USA w dniach 7 marca – 21 czerwca 2020 r., kiedy to Art Institute of Chicago zaprezentuje „El Greco: Ambition & Defiance”.

Jeżeli interesują Cię inne muzea w Paryżu, sprawdź nasze top 10 muzeów w Paryżu!

Od teraz możesz nas znaleźć także na facebooku i innych mediach społecznościowych. Aby przejść do naszego profilu wystarczy kliknąć ikonkę w lewym dolnym roku strony. Czekamy na Ciebie!